Porządki. Czyli, jak się narobić i nic nie zrobić.

Matka Rak nie jest ortodoksyjną wyznawczynią porządku. W domu zawsze jest "bezpieczny" bałagan. Bezpieczny, czyli bez kurzu i okruchów z glutenem. Nie to, żebym nie lubiła jak jest posprzątane! Ja nie lubię bałaganu, ale jeszcze bardziej nie znoszę sprzątania. I mam taki specjalny system odkładania przedmiotów trzymanych w rękach. Mianowicie, nigdy nie odkładam ich na miejsce. Zawsze gdzieś upycham mówiąc sobie w myślach- zaraz to schowam, to tylko na chwilę. Od czasu do czasu potrafię się zmobilizować i ogarnąć co nieco. Pod warunkiem, że jestem sama. Bo z Helką to idzie słabo. Helka pomaga, a jej pomoc nie tylko opóźnia pracę, ale momentami całkowicie ją uniemożliwia. Plan na wczoraj zakładał upieczenie bułek, wyczyszczenie lodówki, posprzątanie garderoby, i ogólne odkurzanie mieszkania. Udało się z bułkami i lodówką. Dzięki pomocy Helki. Pieczenie bułek to pikuś, przy odrobinie wprawy. Odmierzam składniki, wrzucam do miksera, formuję, czekam aż wyrosną i wkładam do piekarnika. Ot, cała filozofia. No chyba, że córka mnie wyręcza w części obowiązków. Wtedy trzeba doliczyć 45  minut na sprzątanie ciasta drożdżowego zewsząd.

 Tłumaczę Helce okutanej w za duży maminy fartuch:

- Zobacz, teraz mama odmierza mąkę. Jak w sypię ją do miarki, pozwolę Ci.....

- Ondaj! To moje! Puuuuuuciaj, Keli to...-wrzeszczy mała kuchta chwytając z całej siły torebkę z mąką.

Po chwili obie wyglądamy jak młynarzowe córy. Kichamy, prychamy i zanosimy się duszącym kaszlem. 

Krótka awantura i przechodzimy do kolejnego punktu. Woda. Matka wlewa ją do kubeczka, a dzieciak już się drze. 

-Kela leje gode! Mama nie!

No dobra, podaję zatem kubek Helce. Ta, jednym zamaszystym ruchem wylewa ją na ścianę, na podłogę i na nas dwie. Pamiętajmy, że wcześniej wszędzie była mąka. Teraz jest kluch. Do końca bułczanego procesu jeszcze kilkakrotnie pomoc Helki rujnuje mi plany. 

Kiedy z podłogi zostaje zeskrobana ostatnia pecyna ciasta, nie chce mi się już nic. I pewnie dałabym sobie spokój z resztą zaplanowanych czynności, gdyby nie to, że lodówka zaczyna żyć własnym życiem. Zaglądam i do głowy przychodzi mi pomysł na biznes- produkcja penicyliny. Aaaa, nieee. Na nią Helka też jest uczulona, a przynajmniej nadwrażliwa. Czyli odpada.Trzeba jednak posprzątać, zanim stacja epidemiologiczna zainteresuje się moją hodowlą. Helka się bawi. Może nie zauważy, że można poprzeszkadzać. Wyciągam półki i wkładam je do wanny. Stwór już jest obok. Jednak zauważył. Zostawiam wannę i idę umyć pustą lodówę. Po chwili z łazienki dobiega trzask i wrzask:

-myju, myju, myju!

Córka naparza plastykowe półeczki drewnianym trzonkiem od szczotki do zamiatania. Półeczki nie wytrzymują presji i pękają z cichutkim trzaskiem. Pomocnica z dumą w głosie oznajmia:

-Kela myju, myju! 

Wyrzucam trolla z łazienki, jestem zła. Dokonawszy oględzin zaistniałych zniszczeń wracam do kuchni. Na podłodze leży kostka masła. Druga spada ze stołu. Na stole siedzi Helka. Zrzuca z niego to, co postawiłam nań wyjąwszy z lodówki. Jest szczęśliwa. Zastanawiam się, czy ja jestem tak nieporadna, że nie potrafię przy niej sprzątać, czy ona jest jakimś złem wcielonym. Z najwyższym trudem kończymy lodówkowe porządki. Helka bez przerwy pomaga, więc jest to proces długi i żmudny. Kiedy dobiega końca jestem zmęczona, jakbym pracowała w kamieniołomie. Wraca Rak. Rozgląda się krytycznym wzrokiem i uprzejmie pyta:

- Co robiłyście cały dzień? 

- Leżałyśmy. 

- A nie można było trochę posprzątać?

Milczę. Zewnętrznie. Wewnętrznie wyzywam od najgorszych. Chwilę później Rak otwiera lodówkę. Zamyka i mówi:

- To dziwne. Wyjąłem stamtąd mleko i nic nie próbowało  złapać mnie za rękę. 

I tyle. Po chwilli słyszę z garderoby:

- Rany, naprawdę, mogłaś chociaż tutaj posprzątać...