O błogosławionych Matkach Polkach ...czyli życie po amputacji poczucia humoru.

W internetach można sobie ostatnio obejrzeć monolog pewnej kobiety. Pani nazywa się Magda Mleczak i współtworzy (lub współtworzyła, bo jako zacofany pustelnik bez TV nie oglądam żadnych kabaretonów, więc nie wiem czy dziewczyny nadal działają) babski kabaret Szum.  Monolog dotyczy cudownego okresu ciąży, oraz jeszcze cudniejszego porodu. Co tu dużo mówić, zazdroszczę pani Magdzie tegoż filmu. Jest cu-do-wny! W tej "zabidzonej" poczochranej mamuśce każda z nas może się przejrzeć jak w zwierciadle. I to wcale nie krzywym! Choć na filmiku nie ma absolutnie niczego, co mogłoby zasugerować, że autorka jest niewdzięcznicą nie potrafiącą docenić szczęścia macierzyńskiego, oprócz niewątpliwie pozytywnych komentarzy odezwały się gromy. Niestety, nie każdy jest zdania, jakoby ciąża i jej rezultaty biegające po domu nadawały się na materiał do skeczu. A szkoda. Byłoby łatwiej oswoić rodzicielskie strachy gdybyśmy potrafili śmiać się z samych siebie. Jak słusznie zauważyła pani Zawadzka, lwia część kobiet wydala poczucie humoru razem z łożyskiem. Zmieniają się takie w błogosławione Matki Polki. Zwyczajowe  macierzyńskie poskarżenie się - ale mi dzisiaj małe gnojki dały do wiwatu! - jest według nich dowodem na nie kochanie owych gnojków.  Bo DOBRA matka się nie skarży. Ani na bunt dwulatka, ani na nieprzespane noce, ani na po ciążowe rozstępy, ani na ciążowe rzyganie, ani na opuchnięte kostki, ani na  nic. A już na pewno nie nazwie potomka: gnojkiem, stworem, wampirem, trollem, kritersem, gremlinem, smrodkiem, potworem, pasożytem, wypierdkiem itd. Nazwanie dzieciaka jednym z powyższych również jest przejawem niekochania. Jedną z najgorszych zbrodni, jakie wg Matki Polki możesz popełnić, jest... życie bez potomka. Tzn. jeśli chcesz, ale nie możesz go mieć, to będzie Ci wybaczone. Zasłużysz na ich litość, a właściwie politowanie. Gorzej, jeśli nie chcesz. To jest niewątpliwy sygnał, że coś z tobą nie tak. Awansujesz z miejsca na niedorozwiniętą feministkę od biegania z cyckami na wierzchu. Albo karierowiczkę, która zagłuszywszy instynkt i kobiecość pnie się w wyścigu szczurów. Nie oszukuj się. Nie będziesz szczęśliwa. Twój zahukany instynkt odezwie się w tym samym dniu, w którym zaczniesz przekwitać. Skończysz marnie-szklanki wody nikt ci nie poda. I dobrze! Trza było słuchać rad wszechwiedzących i rodzić, gdy był na to czas!  Kolejna zbrodnia na dziecku, to przyznanie, że poród boli jak cholera i niewiele ma wspólnego z metafizyką. To też przejaw niekochania. Matka Polka urodziła bowiem bez znieczulenia i bez najmniejszego jęku. Na porodówkach krzyczą tylko histeryczki. Są jeszcze te, które zażyczyły sobie znieczulenie- ale o nich nie mówimy, bo to w ogóle nie są matki. Poród ma boleć i tyle. A ty cierp, byle w ciszy. Cierp babo, bo cierpiały nasze matki, babki i babki naszych babek. Nie skarż się i broń Boże, nie śmiej z tych arcyważnych spraw. Nie ma być śmiesznie, ma być śmiertelnie poważnie, boleśnie i górnolotnie. Masz misję dziejową,  poważne zadanie i nie wolno ci tracić czasu na żarty i durne filmy wrzucane do neta. Co?? Piszesz blogaska? Dobra matka nie ma czasu na internety, dobra matka WYCHOWUJE dziecko. Na  nudziarza pozbawionego poczucia humoru. I dba o to, żeby przypadkiem nie miało dystansu do siebie. Bo przecież ono nie jest po prostu dzieckiem, jest cudem, który należy celebrować, gloryfikować i postawić na piedestale. Jak całe macierzyństwo. Nieskazitelne, mityczne i ...gówno prawda! Tak, gówno to nieodłączny atrybut PRAWDZIWEGO macierzyństwa. Gówno- dosłowne i w przenośni. To wyrzucane z pieluch, zeskrobywane z nocników a niekiedy i z podłogi. To, które musimy przełknąć patrząc na cierpienie dziecka, mierząc się z własną bezsilnością i zwyczajnym ludzkim zmęczeniem. Z tym gównem trzeba walczyć! Najlepszą i najskuteczniejszą metodą jest właśnie poczucie humoru i dystans. Ot, taka refleksja :)