Krótki post o matczynej nadinterpretacji. Czyli jak dzieci robią z nas głupków.

Matczyne serce to dziwny instrument. Wiecznie zatrwożone, rozedrgane, dumne i wrażliwe. Do tego rządzi matczynym umysłem. Umysł wie, że to mało prawdopodobne, żeby potomek był geniuszem, ba  podpowiada, że życie z łatką geniusza nie byłoby niczym dobrym dla dziecka, ale serce... no cóż. Serce wie swoje. Dzieciak jest genialny i już!

Moja genialna córka rysuje wielkie koło. Do tego dwie kropki po środku. Następnie dosztukowuje pionową krechę ( w charakterze nosa), oraz poziome usta. Jeszce tylko dwa placki po bokach,na szczycie tej dziwnej konstrukcji rysuje kikuty sterczące na wszystkie strony ( tak, to fryzura). Ot, portret Kalila gotowy. Pod spodem rysuje długi kiszkowaty kształt.

- Heluniu, co to jest? Prostokąt?

- Mamo, to je kukulka! 

-Aaaaa, no tak, że też nie zauważyłam, oczywiście! To bardzo ładna koszulka.

Pomiędzy dyniowatą łepetyną Kalila, a jego szykowną kukulką mała artystka umieszcza jeszcze krzywy trójkąt.

- Helko, co to jest? Ten, o tu trójkąt?

-Mamo, to je boda!

-Aaaaaa, no tak, przecież Kalil ma brodę. To bardzo ładna broda.

Obok  pięknego portretu powstaje krzywe kółko. Matka, już nauczona, że w dziecięcej wyobraźni nic nie jest takie oczywiste próbuje odgadnąć:

- Hm. Co to może być? Głowa? 

-Nieeee...

-Jabłko?

-Nieeee

-Dynia, balon, piłka, pomarańcza...?

Helka patrzy na mnie z litościwym wyrazem twarzyczki. W końcu, aby dłużej nie robić z matki głupka odpowiada znudzonym tonem:

-Mamoooo, to je  koło.

Prostokąt to koszulka. Trójkąt to broda. Koło to koło. Logiczne.