Helkowa bułka i matczyne łzy.

Matka się popłakała. Z głupoty co prawda, ale zawsze. Ścisnęło za gardło i innej możliwości nie było. Wszystko przez bułkę. A taka była mądra... Odkąd Hela zaczęła jeść inne przysmaki niż cuchnące serem preparaty mlekozastępcze, stało się jasne, że zwyczajna dieta to nie jest. Helka ma własną, bezglutenową spiżarnie, swoje garnki, patelnie, deski, sztućce itd. Od początku walczę z uprzedzeniami- to jest, stwierdzeniami-ona taka biedna, nic nie może jeść, jej jedzenie jest niedobre. Jest nieco inne. I coraz lepsze, bo matka się uczy. Ostatnie helkowe bajaderki musiałam strzec przed Rakiem. Stwierdził, że dla Helki za słodkie, ale on się poświęci. Jaglankowy krupnik to mistrzostwo świata, pierogi z królikiem również trzeba trzymać po kloszem. No i te bułki. Kiedyś wychodziły mi same kamienie, teraz potrafię trzasnąć pyszne, miękkie i pachnące. Zwłaszcza te z fińskim owsem. Przez tę bułę właśnie popłakała się matka. A było tak:

-Helko, co zjesz na śniadanie?

- ziemniaki-odpowiada zgodnie ze swoim zwyczajem Helka. 

- Coś innego? Może...naleśniki z dżemem? 

- Nieee. Bunke z dziemem!

Matka zajrzała do zamrażarki. Bułek brak. Przetrząsnęła szafę w poszukiwaniu mącznej mieszanki dla bezglutków. Również brak. Skończyło się wszystko, co potrzebne do wypieku. Najbliższy sklep, w którym kupię helkową mąkę jest jakieś 30 kilometrów od naszego domu. 

-Heluniu, skończyły się bułki. Jutro pojedziemy na zakupy. Kupimy mąkę na bułki. Dzisiaj zjesz coś innego, dobrze?

-Kela jeść bunke z dziemem! -odpowiada Helka i robi tę straszną minę. Oczy jak kot ze Shreka i podkowę. Podkowa ułożona ze słodkich usteczek dwuletniej dziewczynki, to broń o niespotykanej mocy! Chwyta za serce z nieprawdopodobną siłą. Kruszy najtwardsze charaktery, rozmiękcza najsilniejszych twardzieli. Kiedy patrzysz w zaszklone oczy, widzisz wygięte usta takiej niewinnej istotki, świat nagle staje się paskudnym miejscem. Czujesz, że musisz spełnić prośbę wyrażoną przez tę minę, inaczej świat już na zawsze pozostanie podły. Nie ważne, czego chce dzieciak. Nową lalkę, klocki, książkę. Czujesz, że musisz. A Helka? Ona nie chce nowej zabawki, ona chce zwyczajną ( no, prawie zwyczajną) bułkę! Matka patrząc na tę minę poczuła wszechogarniający smutek i złość na samą siebie- w końcu nie dopilnowała uzupełnienia zapasów. Trzymała się długo. Nie jęczała, kiedy na urodzinach innych dzieci Helka jako jedyna nie kosztowała tortu, nie czuła żalu, kiedy na weselu wyjmowała cały arsenał pudełeczek z jedzeniem, podczas gdy inne dzieci sięgały po smakołyki ze stołów. Nawet kiedy dzieciarnia na placu zabaw częstuje się herbatnikami, a Hela jako jedyna jest wykluczona z tego pikniku, matka się trzyma. I teraz też pewnie by się trzymała, gdyby nie to, że nagle na zasmuconą i zapodkowioną twarzyczkę Heleny wypełzł radosny uśmiech. Załzawione oczy rozpogodziły się i dziewczynka z okrzykiem radości pobiegła do szafy po swoje buty.

-Mamo, kupić bunkę klepie! 

W tym momencie serce matki nie wytrzymało. Sklep po drugiej stronie ulicy ma niezłe zaopatrzenie, ale helkowej bułki w asortymencie nie posiada. I dotarło do matki, że nie potrafi i nie może spełnić niewinnej prośby dziecka. I to, że  Helka odczuje już wkrótce, że różni się od reszty dzieci. Że nie pójdzie z klasą na ciastka do cukierni, nie podzieli się na przerwie drożdżówką z koleżankami, Mikołaj nie da jej paczki ze słodyczami na szkolnej choince, że nie zje urodzinowego tortu przyjaciółki. I matka płakała- za tę bułkę co jej zabrakło i za te wszystkie kinder party z chipsami z jabłek, zamiast kremowych ciastek. I za  spojrzenia rzucane przez Helę na kolorowe opakowania sklepowych słodkości. I za nosek przyklejony do szklanej lady za którą pyszniły się kolorowo lukrowane pączki. Żeby było jasne- matka się nie użala. To tylko dietka. W dodatku zdrowsza niż dieta przeciętnego dwulatka. Mimo to, nieobecna bułka, zaszklone oczy, podkówka i poczucie winy zrobiły swoje. Matka się rozkleiła i rozwyła. Ot, miękka buła. Szkoda, że nie bezglutenowa...