Normalna rodzina...

Po tym, jak obsmarowałam bezlitośnie Raka na fejsbuniu, postanowił się zemścić. Tak długo i tak często mierzył sobie temperaturę, że w końcu udało mu się siłą woli poruszyć zegar termometru. 

- Ha! 36,8 ! -wykrzyknął radośnie- To jeszcze nie jest gorączka, ja to wiem, ale czuję, że słabnę!

- Daj spokój! 02 stopnia ponad normę, to nadal norma.- mówię przewracając oczami.

-No to patrz! Teraz będzie większa!-wykrzykuje i znowu wpycha sobie Helkowy termometr pod pachę.

-Pik pik- krzyczy urządzenie. Na wyświetlaczu odczytujemy wynik 36,9. Twarz Raka przybiera zbolały wyraz. Po chwili zauważam błysk tryumfu w jego oczach. Ten tryumf działa mi na nerwy. Małż patrzy na mnie takim wkurzającym wzrokiem. Miesza się w nim rzeczony tryumf, cierpienie, wyrzut i poczucie wyższości. Na to pozwolić nie mogę! Resztki rozsądku opuszczają moją głowę. Wyrywam Rakowi termometr z ręki i wkładam sobie pod pachę. 

-Ja ci pokażę! Nie będziesz mnie wkurzał!- mówię, kuląc się w rogu kanapy. W myślach przywołuję wszystko co gorące. Lawa...wulkan....czajnik na gazie...wielki buchający parą piec....Pik, pik-37.

-Juhuuuuuu! I co, łyso? Cieeeeeenias!- tak. Jestem dorosłą kobietą. Matką i żoną. Na mój okrzyk Rak ponowie zabiera się do mierzenia. Pik,pik-37,8. 

-Jestem chory! Mówiłem od początku! No i masz! Dobrze, że się zatrzymałem, bo mógłbym dobić do 40!

-Oddawaj to!-mówię i wytężam umysł. Jestem Rozalką z Antka. Siedzę w chlebowym piecu, czuję gorąco...pik, pik-36,9. Fuck! Za mało. Rak skacze jak dzikus. Taniec radości. Nagle zatrzymuje się i rzuca na kanapę.

-Dobra, a teraz biadol!

-Co?

-Biadol! Rozczulaj się nade mną. Mów, że jestem biedny, dotykaj ręką mojego czoła i rób zatroskaną minę! To pomaga.

Niezadowolona zaczynam biadolić. W końcu przegrałam, trzeba zachować twarz.

-Ojej, mój biedulek....

-Źle! To ma być z serca, żebym wiedział, że ci mnie szkoda.

-Ale mnie nie jest szkoda. Wcale mi cię nie żal...

Tymczasem na miniaturowej kanapie w kwiatki siedzi Helka. Niezdrowe wypieki wypełzają jej na policzki. Nawilżaną chusteczką próbuję opanować cieknące z nosa smarki. Niezdarnie rozciera je po całej twarzy. Nie skarży się, choć ciężko jej oddychać przez zatkany nosek. Badawczo przygląda się poczynaniom rodziców. Co sobie o nich myśli? Chyba lepiej nie wiedzieć...

Ps. Rak dobił do 38. Omal przy tym nie umarł. Nie chciał wziąć leku zbijającego gorączkę, żebym przypadkiem go nie wyprzedziła.