Słomiane wdówki.

Stało się. Zostałyśmy same. Rak wyjechał za chlebem ( bezglutenowym). Nie, nie na zagraniczną obczyznę, tylko na naszą, polską. Jest ledwie 530 kilometrów od domu. W sumie, to chyba niewielka różnica. 500, 5000- i tak nie będzie wracał na noc. Widzimy ( ja i Helka) tę rozłąkę w samych superlatywach. W domu zrobiło się cicho i zniknął ohydny polar w moro. Schudnę- bo dla siebie samej nie będzie mi się chciało gotować regularnych obiadów, podwędzę coś z menu Helki. Nikt mi nie będzie wyjadał truskawkowego jogurtu. Helka uniknie kontuzji typu guzy i stłuczenia, bo główny inicjator durnych zabaw poza zasięgiem. Nie będę musiała słuchać wokalnych popisów najbardziej niemuzykalnego człowieka świata! Nie będę słyszała ględzenia o tym, że niczego nie odkładam na miejsce. Rozumiecie? Cisza, relaks, spokój. No i zaczniemy obydwie, jako szanujące się słomiane wdówki INTENSYWNE ŻYCIE TOWARZYSKIE. 

Hmmm, a teraz zejdźmy na ziemię. Wyjechał 40 minut temu, więc póki co nie zauważyłyśmy negatywnych skutków owego "porzucenia", ale to z pewnością nastąpi. Wieczorem. Będę musiała wykąpać Helkę, a nie wiem, czy potrafię, bo odkąd siedzi kąpał ją Rak. A potem będę musiała zejść do piwnicy (!) i zajrzeć do pieca. Wczoraj przeszłam przyspieszony kurs piecucha, ale te wszystkie przyciski, drzwiczki i pstryczki trochę mnie przerażają.  Później położę się spać w za wielkim łóżku i będę się bała nocnych odgłosów. A to tylko jeden wieczór! Jednak Rak mi potrzebny ciut bardziej niż rybie rower.