Rakowa miłość rządzi się swoimi prawami...

Romantyzmu męża mego nie mierzy się w czułych słówkach. Rak nie biega z kwiatkami, nie przywiązuje wagi do dat, rocznic i nie obsypuje komplementami. Taki typ. Choć jest pewna poprawa! Helka nauczyła go mówić "kocham cię". Wcześniej odczuwał pewien dyskomfort związany z miłosnymi wyznaniami. No drapały go w gardło, przecisnąć się nie chciały. Bynajmniej, nie oznacza to, że wyszłam za człowieka pozbawionego uczuć! Rak jest uczuciowy, tyle, że wyraża to inaczej niż większość ludzi. Taka sytuacja:

- masz. -rzecze czule mój prywatny mistrz flirtu, podając mi papierowe zawiniątko.

- co to...ojej, jakie świetne!- odwijam i oczom mym ukazują się skarpety z kategorii "ciepluchów". Takie paskudne, że aż urocze. Z pomponami i antypoślizgową podeszwą. Moje ulubione.

- dziękuję, Raczku, ale czemu zawdzięczam ten dar? -pytam, bom ciekawa.

- widziałem rano, że te w których chodzisz mają już dziurę na paluchu.

Tadaaam! Rozumiecie? To nie skarpetki, to znaczy skarpetki, ale nie tylko. To miłosne wyznanie by Rak. Wyraz troski i opiekuńczych zapędów. Taki na wskroś prozaiczny a przy okazji hiper-romantyczny gest. 

Ot, rakowy romantyzm.