Druga strona medalu.

Rzecz dzieje się przed gabinetem endokrynolog. Jakiś czas temu Helka  umyśliła, że sobie podojrzewa troszeczkę. Zaczęła od hodowania piersi. W związku z tym, że panuje brak powszechnej akceptacji dla piersiastych dwulatek, sprawę musi zbadać specjalista. Ale wróćmy do poczekalni. Siedzimy. My i kilkunastu innych pacjentów. Przychodzą również ludzie z oddziału. Nie mam pojęcia kto jest przed kim, trzymam się tylko tego, że wchodzimy zaraz za panią w niebieskim sweterku. Pierwsza godzina mija względnie spokojnie. Helka zjada paluszki, czyta książkę, nie jest źle. Tylko z nosa kapie, bo temperatura w poczekalni zabójcza, a mój alergus źle reaguje na "gorąco". Godzinę później mała skarży się na oczy-bolą, łzawią. Na twarzy pojawiają się wypieki. I jeszcze ta nuda! Dzieciak staje na głowie, ślini mnie, ciągle pyta:

- juz dziemy pani dotol? Już badanie?

Jest źle. Po prawie trzech godzinach do gabinetu wchodzi pani w niebieskim swetrze. Hurrra! Już za moment my! Ustawiamy się z Helką przed drzwiami. Czekamy. Dochodzi dwunasta, a to oznacza, że Rakowi właśnie przepadła umówiona wizyta u dentysty. Zły jak pies, bo ząb boli. Do poczekalni wchodzi kobieta. Staje obok nas. Przy niej tłumaczę Helenie, że za moment nasza kolej, pani doktor ją zbada itd. Kiedy drzwi gabinetu się otwierają, nowo przybyła błyskawicznie nas wyprzedza i wchodzi do środka. Szlag mnie trafia. Upewniam się u innych oczekujących, czy kobieta nie była przypadkiem przed nami ( a nuż nie zauważyłam). Ludzie twierdzą, że nie. Helka jęczy uwieszona u mojej nogi. Mam dość. Mija jakieś piętnaście minut. Drzwi gabinetu się otwierają, kobieta która "wcisnęła" się przed nami wychodzi.

Mijając ją pytam:

-przepraszam, czy pani nie wie, że tu wszyscy czekają kilka godzin?

-ale ja mam chore dziecko.-odpowiada.

-mogła pani powiedzieć cokolwiek.... daję spokój, w końcu wreszcie moja kolej. Słyszę jeszcze, że  Rak coś peroruje swoim niezbyt przyjaznym tonem. Ktoś mu zarzuca, że krzyczy. Nie krzyczy, a właściwie krzyczy-nawet kiedy szepcze, ma już taki głos. Nic to, zamykam drzwi gabinetu. Doktor mówi:

-przepraszam, powinnam była poinformować państwa, że wezwałam tę panią. To wszystko dlatego, że ja jednocześnie przyjmuję pacjentów tutaj i na oddział. Musiałam przekazać tej pani informacje na temat jej śmiertelnie chorego dziecka.

Nogi mi miękną. Właśnie nawtykaliśmy kobiecie, która przyszła po wyrok dla swojego malucha. Miała na głowie rzeczy ważniejsze niż zwroty grzecznościowe.

Wyrzuty sumienia przewiercają mnie na wylot. Czuję się okropnie. Czuję, że zrobiłam coś złego. Nie jestem przecież bezduszną krzykaczką! Rak twierdzi, że nie mieliśmy prawa wiedzieć, bo nie czytamy w myślach, a jeśli szukać winnych, to w braku organizacji placówki, która umawia kilkunastu pacjentów na tę samą porę, każąc im męczyć się godzinami w paskudnej poczekalni. Twierdzi też, że mimo tej sytuacji, trzeba zwracać uwagę "cwanym gapom" które wpychają się w kolejki. Niby racja, ale ja już więcej gęby nie otworzę.