O odchudzaniu, ćwiczeniach, i mordowaniu się w imię kaloryferowych żeber na brzuchu.

Odchudzam się odkąd pamiętam. Moja metoda nie jest jednak specjalnie skuteczna. Stosuję odjutronizm. Ewentualnie zjadam kalorie na przód. Tzn. zjadam dzisiaj to, co powinnam zjeść w ciągu trzech dni, obiecując sobie, że pojutrze nie zjem nic i bilans wyjdzie na zero. Uzbierałam tym sposobem 123 560 000 kalorii do oddania. Póki co, nie chudnę. Mam jeszcze kilka innych zasad nie pozwalających na zrzucenie wagi. Mianowicie, odchudzanie zostaje zawieszone kiedy:

-w pobliżu znajduje się czekolada,

-jest szansa na wypicie kalorycznego drinka, lub piwa imbirowego,

-mam okazję nawtranżalać się w lokalu gastronomicznym,

-są święta,

-wpada siostra z filmem na dvd i pakami chipsów,

-kiedy mi się nie chce.

Jedynym ustępstwem na rzecz mojej wiecznej diety, jest niesłodzenie niczego. Doszłam do tego, dzięki Ducanowi, którego jakiś czas oszukiwałam. Podjadałam trzymając łeb w lodówce (żeby Ducan nie widział). Mimo dywersyjnego sabotażu rzeczonej diety udało mi się zrzucić kilka rozmiarów. Jako, że oszukiwałam- prawie bezboleśnie. Cukru od tamtej pory nie ruszam ( cukru z torebki, ten z czekolady uwielbiam).  Próbowałam również diety opartej na niczym. Tzn. dwie kromki chrupkiego pieczywa dziennie. Z chudym twarożkiem, albo jakąś odtłuszczoną wędliną. Wyjątkowo skuteczna dieta. Polecam każdemu, kto ma ochotę szczupło prezentować się na własnym pogrzebie. Mam z tamtego okresu  zdjęcie-ku przestrodze. Chude wcale nie jest takie piękne. Najlepszą dietą, która pozwoliła mi schudnąć, była ciąża. Najpierw chudłam, bo nie mogłam jeść, potem jadłam wyłącznie sałatę, zielone ogórki, sorbety i tego typu potrawy. Pod koniec odżywiałam się głównie czekoladowym ciastem. Rezultat był taki, że miałam najlepsze nogi i cycki w historii. Kiedy urodziłam trzy i pół kilogramowy cud, ważyłam z miejsca siedem kilo mniej. Potem karmienie- chudłam dalej. Kiedy słyszę- ciąża zrujnowała mi figurę, nie wiem o co chodzi. Mnie naprawiła! Na krótko. Po burzliwym okresie karmienia piersią, dojadłam. Jakieś dziesięć kilo. Wynagrodziłam sobie w ten sposób wszystkie wyrzeczenia. Nagroda średnio jednak przypadła mi do gustu. Małe, świńskie oczka zatopione w tłuszczu, tyłek jak u wszystkich kardażjanek razem wziętych. Słabo. Wpadłam w rozpacz. Ukoiłam ją kolejnymi kilkoma kilogramami uzbieranymi z czekolady i boczku. Jeszcze gorzej. A potem okazało się, że Helka ma dietę. Matka zaczęła czytać etykiety i strach ją zdjął. Nie wiedziała, że zdarza jej się pochłonąć przy okazji jedzenia zupy, całą tablicę Mendelejewa zawartą w rosołowej kostce. Z domu zniknęły wszelkie tego typu paskudy. Matka je lepiej i zdrowiej. Oszukiwała Ducana i wygląda jak człowiek. Nie jak trzcinka, ale wystarczająco dobrze, żeby dzieci nie wołały za nią Moby Dick. Kupiła sobie rower, przestała za to kupować gazowane napoje. Czasami oczywiście dezerteruje z tej zdrowej ścieżki. Opchnie po kryjomu (przed Helką) jakiegoś burgerka albo parówę. Ma też problem z masełkiem. Wiadomo przecie, że tłuszcz to nośnik smaku, a masełko to już w ogóle! Aaaa, jeszcze ten osławiony syrop glukozowo-fruktozowy. Wywalony z menu. Jemy zdrowiej, lepiej, mniej. Nie kupujemy słodyczy ( bo nie będzie Hela patrzeć, jak się matka ciachami obżera). To długotrwały plan. Powoli, do celu-do zdrowia, nie do kaloryfera na brzuchu. Gdzieś tam w głowie matki zaświtała kiedyś myśl, że może przyłączy się do Chodakowskiej. Na krótko. Kiedyś zobaczyła cytat z tejże mentorki- ćwicz tak, jakby od tego zależało Twoje życie! Bo to prawda! Jak dla mnie-gówno prawda. Nosiłam już wszystkie możliwe rozmiary od 34 do 42, nie miało to większego znaczenia. Najlepsze rzeczy spotykały mnie przy 38. Największe branie (możliwości, bom przecie stateczna mężatka) odnotowałam przy czterdziestce. Wmawianie sobie i innym, że od wysportowanej sylwetki zależy ludzkie życie i jego wartość jest według mnie bzdurne a w niektórych przypadkach bywa niebezpieczne. Dla tych nieodpornych psychicznie. Oczywiście, niektóre kobiety odnajdą w fitnesie swoją ścieżkę, będą w tym szczęśliwe. Większość jednak, potraktuje to jak wszystkie diety świata. Będzie to robić po to żeby "wyglądać". Bo koleżanki już mają kaloryfer. Nie z wewnętrznej potrzeby, a zewnętrznego przymusu. Bo przecież kobieta powinna mieś sterczące obojczyki, brzuch jak dechę, zero tłuszczu i nogi niczym ofiara głodu. Za jakiś czas, sięgnie po kremówkę a przekonawszy się, że nie odnotowano wzrostu wagi sięgnie po drugą. A potem pójdzie z koleżankami na pizzę albo do pierogarni. I tak przez jakiś czas. A potem opuści jeden trening. I drugi. I kolejny. Kaloryfer zniknie. I co, będzie przez to mniej warta? Jej życie automatycznie straci sens? Mąż przestanie kochać? No błagam! Nasze życie zależy od innych czynników, niż skalpel i killer. Na szczęście. Bo gdyby jednak zależało od ilości kalorii spalonych na siłowni, to...moje byłoby nic nie warte. 

Ps. Nie jestem wrogiem wysiłku fizycznego! Sama mam nadzieję na to, że kiedyś odnajdę sport, który mnie nie znudzi po pięciu minutach. Tyle, że słabo szukam. Jakieś propozycje?