O irracjonalnych powodach do dumy...którym jedak ulegamy.

Helena jest piękna. Tak, wiem, powtarzam się. Ale ja tak mogę długo i namiętnie o tej helkowej urodzie, o helkowej mądrości wreszcie o helkowej fryzurze. Mogę też długo o tym, że dzieci nie wolno porównywać, że każde jest inne i rozwija się we własnym tempie. Ja naprawdę tak uważam. A jednak, od czasu do czasu, mój i tak już wystarczająco zadarty nos wędruje jeszcze wyżej. Podbródek ( a właściwie obydwa) unoszą się do góry, oczy mimowolnie zaczynają rzucać pełne wyższości spojrzenia. Dlaczego? Ano- z dumy! Bo właśnie usłyszałam -ojej, ona ma taaaakie piękne włosy! -od matki, której córeczka, mimo iż w wieku Helki poszczycić się może dopiero króciutką, chłopięcą fryzurką. No i powiedzcie, czy to jest powód do dumy? Jaki ja mam wpływ na to, czy helkowe włosy rosną szybko, czy wolno? Żaden. Zasługi w tej materii również nie przypisuję sobie żadnej. A duma jest. I to jaka! Godna ważniejszej sprawy. Albo to: 

Idę z nieco ponad roczną Helką przez miasto. Za rękę. Przełazimy tak przez prawie cały Nowy Dwór. Mijają nas matki z rówieśnikami Heleny w wózkach. Dzieciaki okutane w kombinezony narciarskie, okręcone kocami. Z kokonów wystają im jedynie zmarznięte policzki. I co? Ano znów zupełnie bez powodu mój nochal zaczyna wąchać chmury. Bo te zapakowane w kokon maluchy, to jak niemowlaki jeszcze, a mój piechur  taki dzielny... No i znów- jaki to powód do dumy, że dzieciak odkąd chodzi zrezygnował z wózka? Że na ręce idzie tylko wtedy, kiedy chce się przytulić? Że wytrzymały żywczyk? Ano żaden. Tak samo jak to, że wcześnie zaczął chodzić, że ma piękne zęby, albo wielkie oczy. To wszystko nie dosyć, że sprawy małej wagi, to jeszcze zupełnie niezależne od nas!  Mimo całej gadki o stymulowaniu rozwoju, mimo całej masy zabawek za grube pieniądze, rozwoju dziecka nie da się przyspieszyć. Można go opóźnić jakimś rażącym zaniedbaniem, ale to zdarza się niezmiernie rzadko( na szczęście). A my co? Nawet jeśli nie licytujemy się w ilości  zębów, szybkości stawiania pierwszych kroków, zasobu słownictwa....i tak puchniemy z dumy. Oczywiście puchniemy, kiedy mowa o dziedzinie w której nasz dzieciak bije na głowę inne dzieci. Co do dziedzin, w których potomek nie odnosi spektakularnych sukcesów, potrafimy spojrzeć na nie spokojniej-każde dziecko rozwija się we własnym tempie. Jedynym "osiągnięciem" którego opanowanie przyniosło mi radość, ale nigdy nie czułam się z tego powodu głupio dumna jest pożegnanie z pampersem. Może jednak jestem trochę dumna, ale z siebie. Że poczekałam, nie naciskałam i nie dałam się tekstom "taka duża a jeszcze w tym świństwie". Czuję najwyższe obrzydzenie nocnikowym terrorem. Tak, inaczej nazwać tego nie potrafię! Kiedy czytam, że ośmiomiesięczna Krysia już się nauczyła, że jak każdego ranka mama ją sadza na nocnik to trzeba zrobić siusiu ogarnia mnie śmiech. Mama Krysi się nauczyła łapać siuśki. Krysia, nawet jeśli jest geniuszem, nie ma wpływu na kontrolowanie swojej fizjologii. Przestanie lać w buty najwcześniej między 16 a 24 miesiącem życia. Pod warunkiem, że do tego czasu nie obrzydnie jej nocnik. Do tej trudnej sztuki potrzebna jest kontrola nad zwieraczami. A tego żadne treningi świata nie przyspieszą. Kiedy Helka z dnia na dzień porzuciła pampersa, bez zafoliowanych kanap, zwiniętych dywanów i mopa w ciągłej gotowości, matka Rak poczuła radość. Że tak łatwo i szybko poszło. Nos jednak pozostał na swoim miejscu. Bo z czego, jak z czego, ale z panowania nad mięśniami, to już nawet ona nie potrafi być dumna...