Rzecz o kupie.

Kiedy przeciętne dziecko przeciętnej matki osiąga pewną dojrzałość, punktem honoru staje się pozbycie pieluchy- najlepiej, żeby potomek wyzbył się jej wcześniej niż dzieci koleżanek i sąsiadek. To da nam prawo do wygłaszania płynących prosto z serca uprzejmych uwag w stylu- taki duży i jeszcze w pampersie?, oraz chwalenia się, jak bardzo ułatwia życie takie rozstanie z pieluchą. Otóż, z perspektywy kobiety, która już od pewnego czasu mogłaby wygłaszać teksty typu- moja wyrosła z pampersa jak miała 8 miesięcy (nie miała tyle, ale pamięć przeciętnej matki działa w zadziwiający sposób- już wyjaśniam: jeśli dzieciak zaczął chodzić kiedy miał 11 miesięcy, za jakiś czas matka pamięta doskonale,że to było jak miał 9, po kolejnym miesiącu 7, a ostatecznie okazuje się,że to było jak skończył 2, tuż przed tym jak przyjęli go na uniwersytet-tak już mamy, nasze dzieci są wybitne, a jeśli nie są to i tak nie ma znaczenia, wmówimy sobie,że są) ale na czym to ja...a tak- otóż bezpampersowość wcale nie jest taka wygodna. Zwłaszcza poza domem. Powiedziałabym nawet,że ma swoje mroczne strony. A już najgorzej jest, jeśli twój geniusz w 'dorosłych" majtkach na określenie wszelkich potrzeb okołoklozetowych używa jednego terminu. Woła "jusiu, jusiu, jusiu" a ty masz dziesięć sekund na znalezienie najbliższego skrawka trawy, bądź cokolwiek innego, co nadaje się, żeby to obsikać. Oczywiście pod warunkiem, że tym razem owo "jusiu" faktycznie ma związek z sikaniem. Jeśli nie, pozostaje ci z kamienną twarzą przetrzymać obrzydzone spojrzenia dorosłych, uciekające z wrzaskiem dzieciaki oraz specyficzną woń. Potem to już z górki- woreczek, chusteczki i mocne postanowienie nie przychodzenia więcej na ten konkretny plac zabaw. I niby sytuacja opanowana, wszystko jest ok, ale gdzieś tam odzywa się w człowieku nostalgia za poczciwym pamprem...