Rózeczką Duch Święty dziateczki bić radzi....

Krew się we mnie gotuję, kiedy słyszę o skuteczności wychowawczej  bicia. Oczywiście, forumowe mamuśki broniące średniowiecznych metod nie biją dzieci. One je "klaszczą" po tyłkach. Klaps przecie nie jest biciem-Boże broń! Klapsy-właściwie klapsiki ( takie są delikatne) służą przywołaniu dziecka do porządku w skrajnych przypadkach:

-kiedy dziecko nie jest głodne i nie chce jeść zupy,

-kiedy marudzi, bo jest zmęczone,

-kiedy uczy się zasad i próbuje darciem gęby przeforsować swoje racje,

Skuteczność tych arcylekkich klapsiczków ( w zasadzie pieszczot) to dla mnie prawdziwa zagadka. Dzieciak marudzi, ty głaszczesz go po tyłku i...nastaje błogi spokój. Żadna z mam uznających klapsy za metodę wychowawczą nie przyznaje się,że "klaszcze" dzieciaka po tyłku, aż ten kuli dupinę ze strachu i również ze strachu wpiernicza zupę aż się uszy trzęsą. Bo jak u licha ma to działać, jeśli nie boli i jest tak delikatne, że nie czuć? I jak będąc w stanie najwyższego wzburzenia ( stan często spotykany u matek dwulatków) można tak doskonale kontrolować rękę zadającą cios? No chyba, że wymierzają te swoje lekuchne razunie na zimno - a teraz przyjdź dziecię, będę cię klapsem wychowywać, boś niegrzeczne. Ja nie wierzę w klapsowe wychowanie. Mało tego- nie wierzę w istnienie czegoś takiego jak klaps (tzn. niegroźne, bezbolesne uderzonko, którego praktycznie nie ma). Nazwijmy rzecz po imieniu- to jest cios. Otwartą ręka w tyłek ( w najlepszym wypadku).

Klapsowe  mówią o takich jak ja "idealne mamuśki" (ironicznie, rzecz jasna). W dyskusji na temat przemocy wobec dzieci używają jako straszaka  hasła "bezstresowe wychowanie". Czyli, albo lejesz dzieciaka, tfu...klepsujesz ,żeby "czuł respekt", żeby szanował bliźnich, uczył się zasad ( w tym również tych o zakazie używania przemocy wobec słabszych i mniejszych), albo chowasz potwora. Te które twierdzą,że bicie jest złe też z pewnością biją (klapsowym we łbach się nie mieści,że można cokolwiek z dzieciakiem ugrać bez tłuczenia go po tyłku). Jak to wygląda naprawdę? Ano tak,że czasem musisz wyjść do drugiego pokoju i policzyć do 300 000, żeby bezpiecznie wrócić do twojego wrednego dziecięcia.  Tłumaczysz po raz enty, dlaczego nie wolno tego czy tamtego, zanim zrozumie ( rozumie zwykle za pierwszym razem, reszta prób ma na celu przetrzymania rodzica. Innymi słowy- dzieciak robi dokładnie to samo co ty). Kiedy w końcu akceptuję to, co chciałaś wdrożyć, zostajesz swoją własną bohaterką i myślisz o sobie dobrze (przez głowę przelatują myśli w stylu: "uuuuuu", oraz "żelazna konsekwencja" a także "jestem super").   Dałoby się szybciej, jasne:

- nie wolno!

-ale ja chcę...

-KLAPS.

 Koniec dyskusji, dzieciak może nie do końca nie rozumie dlaczego, ale boi się podskoczyć- zna swoje miejsce. Co kłębi się w głowie matki, która widziała strach w oczach patrzącego na nią dziecka- nie wiem. 

A teraz puenta.Na pytanie: czy wolno bić ludzi? Wszyscy (klapsowe również) odpowiadamy,

że nie. Gdyby ktokolwiek potraktował klapsem na dupsko dorosłego-z jakiegokolwiek powodu ( bo ciamka przy jedzeniu, bo pieprzy głupoty) wezwano by policję, a "wychowawca" zostałby oskarżony o naruszenie nietykalności cielesnej. Moje dziecko jest ważniejsze niż wszyscy dorośli razem wzięci. Skoro potrafię opanować się przed laniem po dupie polityków, do których nie pałam sympatią  ( ta grupa przychodzi mi do głowy, kiedy mowa o pieprzeniu głupot), to dlaczego mam bić człowieka, którego kocham? Tak, człowieka. 

Zdjęcie wybrałam z premedytacją.
Doskonale obrazuje temat.
Powinno mieć podpis:
No, uderz...