Narodziny Matki Rak. Epizod trzeci, ostatni. Feniks.

Kiedy pierwszy raz podano jej dziecko była wstrząśnięta. Nie czuła kompletnie niczego. Przyjrzawszy się sinej, zapuchniętej twarzyczce pomyślała: czy ona nie powinna być dla mnie piękna? Na głos powiedziała tylko:

-ona wygląda jak Eskimos.

Ze zdziwieniem patrzyła na męża. Rak wpatrywał się w małą poczwarkę urzeczonym wzrokiem.

-jaka ona jest śliczna! Jakie ma maleńkie rączki. Cudowna!

Piał z zachwytu. Ona też miała ochotę piać, tyle, że z rozpaczy.

W ciasnej sali panuje zaduch. Trzy kobiety i trzy plastykowe brytfanki z noworodkami. Dwie doświadczone wymieniają się szczegółami porodów. Nasza bohaterka leży bez ruchu. Nie ma siły. Przywieziono ją z porodówki na łóżku i przerzucono na drugie , jak kukłę. 

-niech ona na razie nie wstaje, słabiutka jest.

Słabiutka próbuje usiąść na łóżku. Głowa trzęsie się jak u pisklęcia. Nie da rady. Jedna z sąsiadek proponuje pomoc.

-podam pani synka.

-to dziewczynka. Dziękuję.

- tak powiedziałam, bo ma niebieskie opaski.

Tak, teraz to widzi. Na maleńkich przegubach tkwią dwa błękitne paseczki. Jest data, godzina, nazwisko. Jest maleńki napis: córka.

Córka. Helena. Jak trojańska, jak Modrzejewska, jak Bohnam Carter, jak Mirren. Siny zapuchlak. Jak to możliwe? Dlaczego nie czuję, że to moje dziecko? Jak ja mam ją stąd zabrać i kochać?!

Jest środek nocy. Tu nie ma to większego znaczenia, bo na oddziale noworodkowym nigdy nie zapada cisza. Krzyk dzieci, trzaskanie drzwi, odgłos kroków na korytarzu. Kobiety biorą prysznic i jedzą o najdziwniejszych godzinach. Wróćmy do znajomej sali. Niby nic szczególnego. Jedna z dziewczyn wymknęła się do łazienki, korzystając z drzemki maleństwa, druga karmi czarnowłosego chłopczyka. Nic szczególnego. Na łóżku pod oknem staje się cud.

Powoli przyjrzała się maleńkiej główce. Dziwna fryzura. Skronie ledwie pokryte czarnym meszkiem, a przez środek przebiega gęsty  grzebień włosów. Zabawny człowieczek. Uszy ma maleńkie i zgrabne. Czarne brwi. Spod fałd powiek zaczynają nieśmiało wychylać się długaśne rzęsy. Zadarty nosek marszczy się nieznacznie. Urocze. Kobieta zdejmuje bawełnianą rękawiczkę z malutkiej dłoni. Po chwili maleńka piąstka zaciska się wokół palca. Serce, w którego istnienie wątpiła jeszcze przed chwilą zaczyna bić jak oszalałe. Wpatrzona w pucołowatą twarzyczkę zamiera. Czuje TO. Nie sposób zapanować ani zatrzymać tego, co się dzieje. Oszalałe serce za moment wyłamie klatkę żeber. Krew wrze...to już nie krew. To płynna miłość rozlewa się po całym ciele, buzuje, krąży, wnika w każdą komórkę. Za moment kobieta rozpadnie się na milion kawałków, zginie, przestanie być sobą,  cała stanie się tym, co ją właśnie spala i obraca w pył. Umiera cichutko.

22 września 2011 roku na jednej z trójmiejskich porodówek umarła młoda dziewczyna. Nie będziemy jej jednak żałować. Taka jest kolej rzeczy. Umieramy kiedy dajemy życie i same rodzimy się wówczas na nowo. Mało jest kobiet, w których urodzenie dziecka niczego nie zmienia. We mnie zmieniło wszystko. Choć straciłam kilka ważnych i cennych rzeczy, zyskałam moc i siłę o jaką nigdy by się nie podejrzewała. Chciałabym napisać, że od tej pory było "z górki". Że nie płakałam już więcej, że dałam sobie radę, że byłam wzorową matką. Nie prawda. Jeszcze wiele tygodni upłynęło, nim doszłam do siebie, jeszcze więcej nim wybaczyłam sobie to, że nie kochałam od pierwszych chwil. Kiedy po raz pierwszy nazwałam siebie mamą płakałam mocniej niż wtedy gdy odkryłam, że siny zapuchlak to najpiękniejsza istota na świecie. Całe szczęście, wtedy wszelki płacz mogłam zrzucić na hormony.