Mężczyźni wolą zołzy...

Starałam się. Nie gderałam, nie darłam gęby, nie trułam, nie rzucałam chmurnych spojrzeń. Rozmawiałam, tłumaczyłam, wspierałam, próbowałam zrozumieć. Nie opłaca się. Ale, wróćmy do początku...

Pamiętacie skecz Kabaretu Moralnego Niepokoju- będzie pan zadowolooony? Mniej więcej w te deseń Rak zapewniał mnie, że mieszkanie które dla nas wynajął spełni moje oczekiwania. Wiem, wynajęcie mieszkania bez uprzedniego obejrzenia zakrawa na pewną lekkomyślność (zwłaszcza, jeśli polega się na opinii chłopa), ale przebycie 600 kilometrów tylko po to, żeby je obejrzeć nie wchodziło w rachubę. Zaufałam mężowi. Jak reklamował swój wybór? Już mówię:

-przestronne,

-fajny układ,

-wyposażona kuchnia, 

-nowe podłogi i drzwi,

-spokojna okolica,

-świetna lokalizacja.

-wystarczy pomalować! Wybierz farby, a ja zrobię to zanim przyjedziecie. 

Matka wybrała zatem farby, zamówiła łóżko dla Heli, zaplanowała zakupy. Kiedy wreszcie nadszedł czas wyjazdu upewniała się jeszcze, ale Rak wciąż powtarzał swoje "będzie pan zadowoloooony!". Ostatnie słowa przed podróżą nie zawierały żadnej ukrytej groźby:   pamiętaj o roztoczach! Hela nie może wejść do mieszkania pełnego kurzu.

-spokojnie, wszystkim się zajmę.

Się kurna zajął! Ostatni tydzień przed naszą przeprowadzką nie miał nawet czasu ze mną rozmawiać. Kiedy dzwoniłam, słyszałam tylko: maluję, sprzątam, układam, rozpakowuję. W świetle wszystkiego co słyszałam i widziałam na zdjęciach miałam określoną wizję tego, co zastanę. Nie spodziewałam się luksusowego apartamentu, ale tego co zastałam, kiedy po ośmiu godzinach podróży stanęłam w progu- też nie. O czym Rak zapomniał powiedzieć?

-o kolekcji antyków "wczesny Gierek",

-o tym, że nie pomalował nawet połowy,

-o tym, że poprzedni lokator ubzdurał sobie aksamitny brąz na ścianach dużego pokoju, tyle, że zapału wystarczyło mu na upaskudzenie ( bo pomalowane to to nie jest) dwóch ścian i kawałka trzeciej,

-o tym, że skórzana kanapa, która na zdjęciach prezentowała się naprawdę świetnie, jest w istocie połamanym gratem z odrapanymi bokami i wytarciami ( coś tam wspominał o "spękanej fakturze" , dowcipniś),

-wreszcie o tym, że malowanie, sprzątanie, rozpakowywanie i układanie uskuteczniał w jakimś innym miejscu. Z pewnością nie tam, gdzie powinien. 

Mieszkanie do którego trafiłam nie nosiło choćby śladu tychże zabiegów, za to stanowiło idealne środowisko, aby kurz wytworzył inteligentne formy życia. Koty...nie, TYGRYSY kurzowe uciekały spod stóp. Stadnie. Nie zrozumcie mnie źle, ja nie jestem jakąś super wymagającą babą, ja tylko chciałam szczerości. Gdyby od razu powiedział, że to co zastanę to syf, kiła i mogiła, nie miałabym pretensji. Przygotowałabym się. A on uparcie twierdził, że czekają na mnie cud, miód i orzeszki! Orzeszków nie było, ale miodem ktoś chyba wysmarował podłogi- tak się kleiły. Byłam zła, rozczarowana i zmęczona. Szczęściem, była ze mną Gaga, która widząc moją minę powtarzała w kółko: będzie dobrze, posprzątamy tu jutro, Rak skończy malowanie, zobacz, drzwi i podłogi są fajne... . Nie pękłam, nie wściekłam się. Pytam tylko spokojnie małżonka:

-widzisz ile tu jest brudu i kurzu? Zapomniałeś, że Helka jest uczulona na roztocza? Obiecałeś, że się tym zajmiesz.

-yyy...no ja poodkurzałem u niej w pokoju...

- i uważasz, że kurz z reszty mieszkania zrozumie i uszanuje fakt, że nasze dziecko jest na niego uczulone? Załatwiłeś z roztoczami, że nie przestąpią progu?

-yyy...

-a rower? Stoi na środku salonu.

-nie ma gdzie go schować.

-piwnicy nie ma?

-nie ma...

-ta wersalka z pokoju Heli. Musi zniknąć. To rezerwat dla roztoczy. Niech zostanie, dopóki jest Gaga.

-dobrze, zajmę się tym.

Gaga została na tydzień. Posprzątałyśmy. Ogarnęłyśmy Helkowy pokój. Pojechała. Nadal nie przybrałam roszczeniowo-zołzowatej postawy. Starałam się. Minął tydzień, pod koniec drugiego zaczęłam się niecierpliwić. Wreszcie się poddałam. Zołza wzięła górę. I co? W ciągu jednego dnia zniknęła rozklekotana wersalka, znalazła się również piwnica ( jednak była!), z mieszkania zniknęły niepotrzebe klamoty. Gospodarz okazał się naprawdę miłym człowiekiem, który z zabraniem gratów nie ociągał się ani chwili ( Rak wróżył, że zajmie to "pewnie z tydzień"). Uspokoiłam się nieco i postanowiłam wrócić do cywilizowanej formy małżeńskich pertraktacji. Malowanie nie posunęło się ani o centymetr, od kiedy się tu wprowadziłyśmy. Minął trzeci tydzień- byłam miła. Nic. Wreszcie pytam:

-nie widzisz potrzeby skończenia malowania, prawda?

-no nie wiem...

- a widzisz potrzebę dobrych relacji między nami? Czy dopóki nie zacznę dręczyć cię wymówkami, dopóki nie będę cię witała awanturą, dopóki nie pokażę jaka potrafię być wredna- nie dotkniesz pędzla? Wybierz sam, jak to załatwimy.

Tego samego wieczoru Rak rozłożył folie, pędzle i wałki. 

Całą współczesną psychologię z jej partnerstwem, rozmowami, tłumaczeniem i całą resztą pierdzielenia- mam w głębokim poważaniu. Nie da się. Próbowałam. Natura wyposażyła nas w broń potężną i skuteczną. Gderanie, czepianie, darcie gęby i narzekanie, to nasza oręż! Odpowiednio użyta wykazuję zaskakującą skuteczność. Nie trzeba jej nawet uruchamiać, wystarczy przypomnieć delikwentowi, że mamy ją na wyposażeniu. Zamierzam użyć jej niebawem. Nadal nie mamy mebli, a Rakowi ten fakt zdaje się obojętnieć- każdego dnia mocniej. Dam znać, jak mi poszło;)