Suma wszystkich strachów...matka Rak Vs pająki.

Południe, Ocean Spokojny. Niewielka tratwa dryfuje wśród fal. Samotny rozbitek co chwila zarzuca grającą wędkę i wyławia plastykowe ryby. Tratwa dopływa właśnie w pobliże kanapy, kiedy nagle daje się słyszeć entuzjastyczny okrzyk:

-pajontek! Mamo, zobac to jest pajontek! Malutki, gidzis go? On sobie idzie!

Zaczynam się pocić. Nie mogę zareagować panicznie, bo nie chcę przekazywać dzieciakowi swoich fobii. Wystarczy jedna wariatka w domu!

-mamo, choć zobacyć!

Podchodzę. Kieruję wzrok w kierunku wskazanym przez helkowy paluch. Jest, widzę go. Bydle ma jakieś pół centymetra. Skręca mnie z obrzydzenia, ale mówię:

-faktycznie, to malutki pajączek. Fajny.

-wyzucimy go na dwól, niech idzie do swojego domku.

-tak, skarbie-mówię, a włoski na całym ciele stają mi dęba. Kolejny rzut oka na włochate monstrum przyprawia mnie o dreszcze. Pierwszy plan który przychodzi mi do głowy wygląda następująco: wyekspediuję Helkę do jej pokoju, schowam się za kanapą i będę rzucała kapciami. Kiedyś trafię. Jak wreszcie się uda, wciągnę obmierzłe truchełko za pomocą odkurzacza i wułala!  Nie ma ciała, nie ma zbrodni. 

-Heluniu,-mówię- idź do pokoju zbudować piękną wieżę z klocków. Mamusia wyniesie pajączka i trochę tu poodkurza...

-Nieeeeee, ja pomagam! Musis ziąć słoitek i wyzucić pajontka!

Fuck, greenpeace mi w domu rośnie. Nie ukatrupię stwora na oczach dzieciaka, tylko dlatego, że się go panicznie boje (stwora, nie dzieciaka). Zbieram się w sobie i sięgam po "słoitek" i gazetę. Stwór krąży po dywanie. Pewnie już dawno uciekłby w kąt, gdyby nie fakt, że Helka skacze wokół niego, tyka  paluchem i wrzeszczy:

-pajontku! A dzie ty idzies?!

Zaopatrzona w profesjonalny sprzęt do ratowania pająków przystępuje do dzieła. Kładę gazetę na dywanie i czekam. Pająk włazi na nią, a wtedy sprytna ja zamykam nad nim słoikową kopułę. Potwór wchodzi na ściankę naczynia i pokazuje wszystkie włochate odnóża w pełnej krasie. 

-ueeeeeee....aaaaa- wyrywa mi się. Czuję na ciele małe włochate nóżki. Strach i obrzydzenie sprawia, że zaczynam się drapać i dreptać w miejscu. Helka się śmieje:

-mamo, a dlacego tańcys?

-a tak sobie. Potem nauczymy się piosenki o pajączku.

Przystępuję do kolejnego etapu. Ostrożnie podnoszę gazetę i lokatora. Gazeta się wygina,między nią a gwintem słoika tworzy się szczelina, przez którą pryska włochata paskuda. Zaczynam piszczeć i rzucam wszystko jak najdalej od siebie. Helka w śmiech.

-mamoooo, lacego wyzuciłaś słoitek?

-wypadł mi, nie wyrzuciłam!

Wypatrzywszy uciekiniera zamykam go ponownie. Mogłabym darować i poczekać aż czmychnie gdzieś w kąt, ale świadomość, że on tu jest mogłaby doprowadzić mnie do nerwicy. Obmyślam kolejny plan. Gazeta nie wypali, dzieliłaby nas (mnie i potwora) zbyt bliska odległość. Wreszcie wpadam na genialny pomysł. Na lodówce wisi tekturowa miarka wzrostu. Długaśny, sztywny karton. Podłożę jeden koniec pod słoik, chwycę za przeciwległy i ostrożnie dociągnę toto do drzwi. Jak myślę, tak robię. Słoik przewraca się ledwie dwa razy, jednak ostatecznie udaje mi się dotrzeć do drzwi wejściowych. Otwieram je siląc się na spokój, Helka badawczo przygląda się moim poczynaniom. Wreszcie pozostaje ostatni etap. Słoik, miarka i zawartość tkwią przed wysokim progiem. Nie da rady przetransportować jej dalej metodą ślizgu. Muszę toto podnieść. Zachowując najwyższą ostrożność, delikatnie i powoli unoszę zestaw.... i jeb. Zrzucam wszystko ze schodów. 

-ooooo, znowu słoiczek mi wypadł, ale ze mnie niezdara!-piszczę nerwowo, bo Helka patrzy.

Odczekawszy chwilę, schodzę po fanty. Schody drewniane, słoiczek niewielki- na szczęście cały. Podnoszę upewniwszy się, że pusty. Miarkę trzepię milion razu. Wchodząc z powrotem obserwuję schody-a nuż zaczaił się na mnie?! Kiedy zatrzaskuję drzwi, zalewa mnie fala ulgi. Za nią nadciąga kolejna- dumy. Tak, poradziłam sobie znakomicie. Nie spanikowałam, pokazałam dziecku, że należy szanować życie. Nie zaszczepiłam fobii. I jak zwykle nie doceniłam dociekliwości i spostrzegawczości małej smarkuli. Ta podchodzi do mnie, przytula  i litościwym tonem rzecze:

-nieeeee bój się mamo! To tylko malutk pajontek, on nie uglyzie.

Zauważyła. A przecież byłam taka opanowana...