Helka performerka.

Czasami patrzę na Helkę i nie mogę się zdecydować: genialne toto, czy zupełnie szalone? A może jedno i drugie? Jeśli tak, to najpewniej zostanie artystką. Skąd w ogóle takie rozważania? Otóż, córka ostatnio zafundowała mi taki oto performance...

Matka Rak siedzi sobie w ostatniej przystani relaksu i świętego spokoju- na sedesie. Jako, że należy do ludzi, którzy wizytę w toalecie traktują jako okazję do samorozwoju, zawsze ma tam ukrytą jakowąś perłę literatury. Tym razem to biografia Balzaca. Siedzi więc sobie kobiecina i poznaje właśnie burzliwy żywot mistrza, kiedy nagle drzwi łazienki uchylają się z cichym skrzypnięciem. W progu staje Helka. W rączkach trzyma matczyne okulary przeciwsłoneczne. Minę ma zaciętą, zdecydowaną, bez śladu uśmiechu.

-załóz!-mówi rozkazującym tonem i wciska mi na oczy okulary-muchy, po czym obraca się na pięcie i wychodzi trzaskając drzwiami.

Siedzę na sedesie w okularach przeciwsłonecznych i biografią w dłoni.

-o co chooo...- nie dane mi dokończy, bowiem w tym momencie gaśnie światło.

Podsumujmy: siedzę na sedesie ze przeciwsłonecznym oksem na oczach i biografią Balzaca w dłoni, zewsząd otaczają mnie egipskie ciemności.

Cichutkie skrzypnięcie, dostrzegam maleńką postać wślizgującą się przez otwarte na moment drzwi. W powietrzy czuć rosnące napięcie. Nagle...słychać KLIK- i zapala się trzymana przez Helkę latarka. Następuje pokaz stroboskopowy. Snop światła tańczy po suficie i po ścianach, a ja dalej siedzę na klopie z książką i w okularach. Jedyna zmiana jest taka, że szczęka opadła mi na pierś i ani myśli wrócić na swoje miejsce. Pokaz kończy się wraz z głośnym helkowym TADAAAAM. Następnie artystka gasi latarkę i wychodzi bez słowa. Po chwili zapala mi światło. Jedyną reakcją na jaką zdobywam się po tym przeżyciu jest cichutkie:

-co to kurwa było?

Jest na sali krytyk sztuki, który mógłby tę kwestię wyjaśnić? ;)