Magia słów.

Pamiętam dokładnie moment w którym z ust Helki padło pierwsze świadome "mamo". W wołaczu! Duma i radość rozpierały me serce i duszę. Oto stałam się matką, nie tylko z racji wykonywanej funkcji, ale i imienia. Tak, od tej pory jestem Mamą. Imię nadane mi podczas chrztu wypadło nieco z obiegu i funkcjonuje już tylko w dokumentach urzędowych, w normalnym życiu słychać tylko : idź do MAMY, daj to MAMIE, chodź do MAMY itd. Niestety, jak to zwykle bywa z magicznymi słowami, nadmierne użycie sprawia, że nieco tracą na wartości. Ba, powiem więcej, stają się swojego rodzaju przekleństwem, bo jak inaczej skomentować fakt, że mój osobisty prawie-latynoski-mąż-kochanek strzela do mnie : MAMO?! Póki co, tylko w sytuacjach neutralnych, ale kto wie, jak sprawa rozwinie się dalej? Jeśli na dobre wejdzie mu to w krew? Już widzę oczyma wyobraźni, jak podczas sypialnianych incydentów zapomina się zupełnie i mówi: -przesuń nogę, MAMO!  Za coś takiego grozi trwała i natychmiastowa amputacja libido. Po czymś takim rozpad związku byłby tylko formalnością! 

No tak, "mamo" z ust męża to nie jest najpiękniejsze, co może się trafić kobiecie, ale z ust dziecka? No cóż, te z Was, które jeszcze tego nie usłyszały i żyją w błogiej nieświadomości, mają prawo uważać, że dziecięce : MAMO, to miód na duszę. Te, które słyszą to od dawna, wiedzą już, że to słowo to również jedno z najbardziej męczących i denerwujących słów na ziemi. Zaczyna się około 7 rano:

-Mamo, wypałam się juz! Wstawamy, lobimy niadanko! Mamoooooo!

Do południa słyszysz to jakieś 500 razy, przy czym zwykle oznacza, że dzieciak czegoś od ciebie chce: mamo, daj to..., mamo, pić!, mamo, siusiu!,mamo,kupę!,mamo, babimy się lazem!, Mamoooooo!

No tak, przesadza- powiecie-wszak dzieciak jakoś musi sygnalizować swoje potrzeby, jest upierdliwy, to fakt, ale jak ma się do niej zwracać? Otóż, marzeniem matki przeciętnego dwu-trzylatka jest, aby dzieciak od czasu do czasu W OGÓLE się do niej nie zwracał! Musicie wiedzieć (ci, którzy jeszcze nie dotarli do tego etapu), że taka gadzina stawia żądania z prędkością 5 na minutę, przy czym w każdym żądaniu pada co najmniej kilka "mamo"(dla podkreślenia wagi sytuacji). Stąd też każde kolejne, zamiast wzbudzać radosnego drżenia serca, jak to było na początku, wywołuje przewracanie oczami, zniecierpliwienie i poczucie osaczenia. Należy jeszcze dodać do tego 1500 sztuk "mamo" bezcelowego:

-mamoooo, mamooooo, maaaaaa... -dochodzi z pokoju. Jako, że dzieciak drze się jak oparzony- biegniesz. A nuż znowu przytrzasnął sobie łapy twoją szkatułką na biżuterię, albo co gorszego? Wpadasz przerażona, a rozkoszny bąbelek siedzący na stercie rozpiżdżonych zabawek dokańcza rozpoczętą myśl:

-...mooooo! O, mamo, babię się klotkami.

Tadaaam! Nie raz dziennie, tysiąc razy dziennie. Jedno dziecko, a wyobraźcie sobie kilka sztuk! Jak pomyślę o tym, ile razy jako dzieciak darłam się pod balkonem: MAMOOO! to mam wyrzuty sumienia! Bo Gaga słyszała to z pięciu gardeł. Ja się nie dziwię wcale, a wcale, że zdarzało się jej zgrzytać zębami i patrzeć na swoje cudowne dzieci z morderczym wyrazem twarzy. Ba, ja się dziwię, że ona nie oddała połowy do szkoły z internatem. Oczywiście, nie zawsze jest tak, że "MAMO" to napis na dropsach. Zdarzają się jeszcze chwile, w których wyraz ów odzyskuje magiczne, chwytające za serce  właściwości. Małe rączki zarzucone na szyję, czarne oczy wpatrujące się w twoją twarz i na koniec: mamo, kokam cię.... Bajka. Już czujesz, to radosne drżenie w klatce piersiowej, już wiesz, że warto, że te wszystkie upierdliwości i podłostki z całego dnia tracą na znaczeniu... i właśnie  wtedy mała gadzina dokańcza frazę:

-...das mi cistecko?