Post sponsorowany!

Biorąc udział w pewnej wymianie myśli na temat sprzedajnych blogerek wdzięczących się za próbkę kremu na rozstępy do przetestowania, dokonałam publicznie psychoanalizy swojej nieskromnej osoby. Napisałam, że jeśli chodzi o sprzedawanie siebie, to ja bardzo chętnie, o ile znajdzie się  kupiec. Dodałam także, że właściciel biura podróży, tudzież luksusowego pensjonatu, który wyśle mnie i Helkę na tygodniowy wypoczynek (basen dla atopików, certyfikowana dieta bezglutenowa, masaże, spa i inne luksusy) może liczyć na hymn pochwalny raz w miesiącu do końca mojego życia. I wiecie co? Sponsor znalazł się niemal natychmiast! Tym sposobem czytacie właśnie pierwszy w karierze rakowej matki post ku chwale sponsora. Właśnie wróciłyśmy z pięciodniowego pobytu w kurorcie. Jak wrażenia? Już chwalę!

Sponsorem o którym słowo wstępu napisać muszę jest NFZ. W zasadzie śmiało mogę rzec, że to mój partner biznesowy- tyle razy opłacał mi pobyty w przeróżnych hotelach. Ostatnim relaksacyjnym wypadem za miasto w celu podratowania zdrowia i urody był pobyt  na oddziale alergologii i pulmonologii. Pięć dni wypełnionych po brzegi najróżniejszymi rozrywkami! A jakie warunki! A jaka obsługa! O wyżywieniu nie wspomnę! Ale po kolei. Pierwszy raz trafiłam na dietę (faktycznie) bezglutenową w szpitalu. Może dlatego, że to taki oddział. Nie powiem, żeby była specjalnie zróżnicowana ( pasta z kurczaka na śniadanie, zupa ze ścierki na pierwsze, kurczak z ziemniorami na drugie, chrupki kukurydziane na podwieczorek i pasta z kurczaka na kolację). Kurczak występował pod różnymi postaciami-bywał pieczenią, pastą albo pulpetem, ale zawsze pozostawał sobą- czyli kurczakiem. Najważniejsze ( i najdziwniejsze) , że Helce smakował. Suplementowałam córce dietę brokułkami, owocami i sokami we własnym zakresie. Dało się przeżyć. Co do mojego wyżywienia-wyglądało nieco gorzej. Założyłam optymistycznie, że będziemy mogły wychodzić do sklepu, więc nie zrobiłam zapasów. To był błąd. Kiedy po podaniu dwóch kropli mleka pojawiły się bąble na twarzy królika doświadczalnego ( czyt. Helki), dowiedziałyśmy się, że dla takich jak my nie ma wychodzenia. Litościwa rodzina co i rusz coś podrzuciła. Przechowywałam to w lodówce, do której dostępy strzegły niezłomne panie kuchenkowe. Piękna sytuacja-trza było prosić o podanie własnego jedzenia ( do kuchni rodzicom wstęp wzbroniony!), a jeśli strażniczki akurat nie było-zakradać się po nie jak Indiana Jones po artefakty. Czajnik, w którym można było zagotować wodę na kawę lub mleko dla Helki znajdował się na trzecim piętrze (my stacjonowałyśmy na pierwszym) obok kibla. Tak, wiem, że kibel to brzydkie słowo, ale adekwatne. No i codziennie dymałam na trzecie piętro z termicznym kubeczkiem w którym przemycałam trochę wrzątku. Oczywiście podróży tej nie odbywałam w samotności, a z Helką uczepioną nogi. Co do spania, trafiło mnie się jak ślepej kurze ziarnko! Jako, że na sali na której spało sześcioro małych pacjentów znajdowały się już trzy polówki dla matek i czwarta nijak by nie wlazła, dostałam jedyne wolne duże łóżko dla pacjenta! Wersal normalnie! Rano wystarczyło przykryć kocem i wułala. Inne bidulki musiały siłować się ze składaniem i wpychaniem do kąta. Co do kąpieli- prysznice dla dzieci, niskie umywalki i te sprawy. Dla matek nie przewidziano, więc bidne kuliły tyłki ze strachu próbując nielegalnie zmyć z siebie szpitalny smród korzystając z dzieciowych przybytków czystości. Oprócz drobnych niedogodności dotykających dorosłych pensjonariuszy, ośrodek zapewniał sporo rozrywki małym gościom. Helka do południa poddawana była eksperymentom, jednak od południa...hulaj dusza! Świetlica z mnóstwem zabawek, trzy miliony puzzli, bajki, świetliczanki z wyrazem twarzy mówiącym "jestem tu za karę, nienawidzę tych małych gnojków". Na szczęście Helon miał w tyłku minę pani opiekunki (niezbyt wrażliwy-w matkę), bawił się więc wyśmienicie. Na plac zabaw za oknem mógł sobie mój mały trzpiot jedynie popatrzeć, ale przynajmniej miał sporo "kolezanków" i "jenego kłopcyka". Ogólnie wizyta spodobała nam się tak bardzo, że zapisałyśmy się od ręki na kolejny turnus! 20 maja czeka nas kolejny opłacony przez naszego wspaniałego sponsora pobyt w tymże rozkosznym miejscu. Jak tak dalej pójdzie, to faktycznie będę pisała hymn pochwalny raz w miesiącu;/