Moja, mojsza, najmojsza...

Chłopiec jest wysoki, z wyraźną nadwagą. Pod pachą tarmoli paczkę Lejsów XXL. 

-no chodź, pojeżdzimy samochodzikami -mówi ojciec chłopca.

-UUUUUUEEEEEEEEE.....AAAAAAAAAAA....BUUUUUUUU...- odpowiada syn.

Oboje z Rakiem spoglądamy na siebie. CO ZA BACHOR-wisi w powietrzu. Niewypowiedziane, pomyślane.

Tydzień później w tym samym miejscu:

-Helu, jesz tę bułkę, czy nie?

-UUUUUUEEEEEEEE....AAAAAAAAAA...BUUUUUUUU...

CO ZA BACHOR wisi w powietrzu. Niewypowiedziane, ale wyraźne. W spojrzeniach wszystkich gości restauracji, w naburmuszonej minie kelnerki, w uniesionej brwi kucharza, który właśnie wychylił głowę ponad wahadłowymi drzwiczkami.

Oboje z Rakiem spoglądamy na siebie.

WIDOCZNIE ZMĘCZONA.

Kurtyna.

....................................................................................................................................

Pod drzwiami sali baletowej:

-moja to prawdziwa aktorka! Uwielbia występować.

-a moja to mogłaby trzy razy dziennie.

-a moja ma aż cztery spódniczki do tańca.

Mijam mamuśki, a szyderczy uśmiech sam wpełza mi na usta. O czym z takimi gadać?

Zaglądam przez dziurę wydrapaną w okleinie szyby (przysięgam, że nie ja wydrapałam). Tylko tak można podejrzeć zajęcia. Oczom mym, a właściwie jednemu oku ukazuje się kilkanaście dziewczynek. Słodkie i śliczne, a wśród nich ONA. Ubrana w czarny trykot. Na głowie elegancki koczek. Najmniejsza i najmłodsza. To dopiero jej trzecie zajęcia, jednak talent widoczny jest gołym okiem. Ze ściśniętym sercem patrzę, jak unosi rączki nad głowę, wykonuje piruety, unosi nóżki obute w różowe baletki, podskakuje. Tak, zdecydowanie ma najwięcej wdzięku. I jak świetnie opanowała kroki! A reszta? No cóż. Ewidentnie są mniej zdolne. Nie ogarnęły najwidoczniej kroków, bo wszystkie tańczą co innego niż Helka...