Helka- Matka 1-0

-o, jak miło. Cisza, spokój, mogę normalnie ugotować obiad- pomyślała z tępym wyrazem twarzy Matka Rak. Olśnienie przyszło ułamek sekundy później:

-o kurrrrna! Dlaczego jest tak cicho?!

Z duszą na ramieniu kobieta zajrzała do do dziecinnego pokoju, a tam:

-Helka (sztuk jedna),

-nożyczki w ruchu (sztuk jedna),

-małe białe ścinki (sztuk 21334546541)

Masz babo coś chciała, było się wcześniej zainteresować! Czerpiąc z mocno nadużytych pokładów cierpliwości, Matka pyta spokojnym tonem:

-co robisz?

Nożyczki nieruchomieją. Dziecko nie podnosząc wzroku odpowiada:

-kocham cię.

-to miło. A poza tym?

-bałagan, ale nie chcę o tym lozmawiać.

Matka wypuszcza ze świstem powietrze.

-no cóż, nie musimy o tym rozmawiać, wystarczy, że to posprzątasz.

Tu w oczy rzuca się ocalały fragment okładki z napisem "sunkowy". 

-o proszę, nowy blok. Nie licz na to, że polecę do sklepu po następny. Możesz rysować na tych...świstkach.

-to nie swistki, to makalon dla lalek.

-a najadły się już?

-chyba tak, mają pełne bzuchy. Glubaśne są.

-świetnie, w takim razie umawiamy się, że ja dokończę obiad, a ty przez ten czas pozbierasz to do worka.

-lepiej nie. Moze ty pozbielas.

-lepiej nie, bo jak ja to pozbieram, to do worka trafią również twoje nożyczki. Tego chcesz?

-nie! Nie wyzucaj mi nozycek! Pospsątam!

Dalsza część opowieści powinna brzmieć: dzieciak pozbierał, matka dokończyła obiad i żyli długo i szczęśliwie. Niestety, takie rzeczy tylko w Erze. Kiedy matka za kilka minut zajrzała do pokoju, do sterty "makalonu" dołączyło pudełko klocków. Autorka tegoż bajzlu produkowała właśnie laurkę na ocalałym fragmencie okładki bloku.

-Heluniu- rzecze Matka Rak i już wiemy, że zła. Normalnie mówi Helka. Helunia jest przed Helenką, znaczy tyle, że idzie wkurw.- co miałaś zrobić?

-aaaaaa, pozbielać to. Zalaz pozbielam, tylko się pobawię.

-nie, teraz pozbierasz, później się pobawisz. Za chwilę obiad, a potem idziesz na zajęcia z panią Nutka. Nie zostawimy takiego bałaganu.

-nie.

-co nie?

-nie pozbielam.

-więc nie pójdziesz na zajęcia. Krótka piłka.

-nie chcę na zajęcia.

-huuuuuuuuuuuuuuuu-matka spuszcza powietrze jak mały parowozik.-Helenko, rozejrzyj się. Jesteś dziewczynką, czy prosiakiem?

-dziescynką. 

-to dlaczego mieszkasz w chlewiku? Taki bajzel, to tylko prosiaki w chlewie mają.

-kwiiii, kwiiii....a hahahahaha! Ale beka!

-Helena!!!

-dooooobla, pospsątam.

-dziękuję, ja wiem, że jesteś mądrą i grzeczną dziewczynką. Zaraz tu zajrzę sprawdzić jak ci idzie-rzekła matka załamującym się ze złości głosem i wyszła pielęgnując w głowie myśli, do których parentingowej blogerce przyznać się nie wypada. Było tam coś o pasku, zamykaniu w łazience i innych torturach. A se chociaż pomyślę, a co!

Kilka minut później Matka Rak interweniowała ponownie. Bez skutku. Udało jej się uzyskać rzucone bez przekonania: jus dobze, pozbielam. Oczywiście, nie pozbierała. Tak samo piętnaście minut później, choć wówczas kobieta była już na skraju załamania nerwowego i dziecko najwidoczniej to wyczuło, bo rzekło: lany boskie, jus pospsątam, nie maltw się mamuś. Mamuś wyszła z pokoju trzęsąc się wewnątrz i na zewnątrz. Usiadła na poduszce i zaczęła próbę medytacji.-wdech...wydech....wdech. Po kilku minutach uszu niedoszłej joginki dobiegł "piskun" zagrany na gitarze elektrycznej. Tego już było za wiele. Matka wparowała do pokoju i od progu rozdarła gębę:

-na litość boską, dziecko!!! Jak ja mam z tobą rozmawiać spokojnie?! W jakim języku mam do ciebie mówić?!!! Cholera jasna, nerwowo nie wytrzymam! Co ty wy....

-No psecies pozbielałam.- rzekła spokojnym tonem córka. Ustroiła się w kapelusz i płaszcz z apaszki. Wybuch matki przerwał jej występ sceniczny dla Pana Brokuła, Żyrafy i obżartych makaronem lalek.

-yyyyy- wybełkotała Matka Rak rozglądając się po pokoju. Ani śladu klocków. Ścinki wyzbierane do plastykowego worka. 

-no, to telas musis mnie pseplosić za ksycenie.